موضوع، ساختار روایی، مضمون و نوع پرداختن به آدم‌ها در فیلم «عصر یخبندان»، همه تکرار مکررات هستند و ماجراهای فیلم را بارها و بارها در آثار دیگری هم دیده بودیم. با این‌حال، همه این کلیشه‌ها در این اثر، جلوه‌ای خوش آب و رنگ یافته‌اند. حداقل اینکه فیلم، تا پایان قابل دیدن است، بی‌آنکه به ذهن، روح و وقت تماشاگر خود خسارتی وارد کند.
داستان فیلم از همان دقیقه اول در می‌گیرد و مخاطب وارد یک دنیای ملتهب و طغیانگر می‌شود. ضرباهنگ پرشتاب فیلم و رفت‌وبرگشت‌ها و تقاطع‌های پی‌درپی فیلم، ابتدا سبب سرگردانی می‌شود، اما وقتی حرکت درام روی غلتک می‌افتد، همه روابط و نسبت‌ها میان حوادث و آدم‌ها شفاف می‌شود؛ باز هم شک و تردید زن و شوهر به یکدیگر، یک فیلم دیگر درباره خیانت در سینمای ایران و دوباره اعتیاد؛ محورهای موضوعی چهارمین فیلم سینمایی مصطفی کیایی را تشکیل می‌دهند. با این‌حال، وجه برتری «عصر یخبندان» در مقایسه با فیلم‌هایی با این مضامین، مصون ماندن از ابتذال است. ما با یک فیلم اجتماعی روبه‌رو هستیم که به‌جای تبلیغ آسیب، تصویری نفرت‌آلود از سیاهی‌ها نشان می‌دهد.
نمایش انحطاط و زوال انسان‌ها در سینما، حرکت بر لبه تیغ است. چه بسیار فیلم‌هایی که به ادعای سازندگان‌شان، هدفی جز هشدار به جامعه ندارند، اما خود به تهدیدی برای جامعه تبدیل می‌شوند. اما «عصر یخبندان» این‌گونه نیست و در آن، هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند. برای نمونه، آرایش غلیظ شخصیت‌های زن فیلم، یا مناسبات غیراخلاقی رایج در داستان و همچنین مصرف مواد مخدر نه‌تنها جذابیت ندارند که در مکانی تهوع‌آور ترسیم شده‌اند. فیلم، چنان بلایی بر سر شخصیت‌های گناه کار خود آورده و آنچنان تصویر مشمئزکننده‌ای از آنها نشان می‌دهد که هیچ‌کس دوست ندارد جای آنها باشد.
ضمن اینکه اشاره‌ها و کنایه‌های سیاسی فیلم نیز موقر هستند. تأکید بر «آقازاده»های رانت‌خوار که در فیلم قبلی کیایی «خط ویژه» هم بود و افراد گردن‌کلفتی که در برابر قانون، پشت‌شان گرم است، به برخی مابه‌ازاهای روز عرصه سیاست نیز مشابهت دارد.
با همه این ویژگی‌های مثبت، «عصر یخبندان» با یک فیلم اجتماعی برتر و کامل فاصله دارد. اگر از مضامین تکراری فیلم که به آن اشاره شد بگذریم، بی‌هویتی آدم‌ها و عدم شخصیت‌پردازی آنها کار دست فیلم داده است. فرهاد اصلانی، همان تیپ همیشگی است و سایر بازیگران نیز نقش‌های بیاتی را ایفا کرده‌اند.
انتخاب شیوه روایت متقاطع برای فیلم، تنها یک خودنمایی و بازی فرمالیستی است و هیچ دلیل و منطق دراماتیکی ندارد. نمونه برجسته این‌گونه روایت‌گری در فیلم «داستان عامه‌پسند» تارانتینو تجلی‌یافته بود که معنای خاصی به فیلم بخشیده است، اما در «عصر یخبندان» هیچ مقصودی در جابه‌جا کردن روایت خطی دیده نمی‌شود. این‌بار هم جای یک قهرمان فعال و محرک در فیلم خالی است.
